Met de ogen dicht zou je aan het geluid kunnen horen dat je
de stad uit fietst. In de wijk dichtbij veel van die lichte knalletjes van
rotjes, tussen de weilanden in de verte harde doffe dreunen van carbid.
Natuurlijk heb ik mijn ogen niet dicht, alhoewel dat best
zou kunnen want de route kan ik inmiddels dromen. Bovendien gaat het veel te
licht. Wind in de rug fietst te makkelijk, is geen moeite.
Fietsen moet je voelen. De afdruk
van de trapper in de voetzool, het zweet op het stuur zien druppelen is wat
overdreven. Maar transpiratie op de rug en los stromend snot van een verwaarloosde voorhoofdsholte
ontsteking geven een gevoel van gezonde beweging. Ben bijna op het keerpunt, dan terug en tegen de wind in. Terug naar de rotjes in de wijk.
Foto molen Kardinge
