Rondje racefiets: Groeten uit Wierumerschouw

Van harte gaat het niet altijd zo’n tochtje op de fiets. Het waait (te) hard, een bui regen dreigt of te weinig tijd. Toch stap ik dan zonder al te veel weerstand op de pedalen. Hou het dan wel bij een vaste route, met heen wind tegen en terug de wind in de rug. Doe het makkelijk en zonder nadenken, omdat beweging goed is voor mijn rug.

Met vandaag prachtig voorjaarsweer is er geen enkele reden voor gebaande paden. En zo trap ik richting westen, langs het Van Starkenborghkanaal over de Paddepoelsterweg. Daar aan eind buigt de weg naar rechts, dat heb ik nog niet eerder gezien. Precies op 8.12 km. van huis begint het Reitdiepgebied, waar het rechte asfalt verandert in een mooie kronkelroute met leuk bochtwerk. Met een koerssnelheid van plm. 26 km. word ik regelmatig voorbij gereden. Mooi weer betekent veel wielrenners op de weg, en vandaag doen ze dat veelal met het gezicht plat op het stuur. Strakke blik recht vooruit. Voor zweet en prestatie. Ik trap stevig door en kijk vooral om me heen.

Op 10.1 km. sta ik op de brug over het Reitdiep bij Wierumerschouw. Aan de kade ernaast ligt een boot afgemeerd, de man van de boot kijkt op en groet. Ik weet niet of ik mij moet schamen. Zo’n mooi streekje als Wierum en dito brug op steenworp afstand van huis, en ik heb er nog nooit van gehoord. Vlakbij is nog zoveel te ontdekken. Vriendelijk groet ik de man terug.

Rondje racefiets: Dubbele zon

Het zijn de dagen van 's ochtends de jas dicht en de kraag omhoog. Laat in de middag is een dun truitje nog genoeg. 
Het weer is een geliefd onderwerp, we praten er graag over. Vluchtige gezellige gesprekken met een collega of buurman, met wie je maar tegenkomt. 'Mooie lentedag, maar 's avonds koelt het snel af', hoor je dan om de dag rond te maken. 
In die koelte fiets ik nu, maar trek me er niets van aan. In de verte in het Van Starkenborghkanaal hangt de zon. Tenminste, zo lijkt het. Eenmaal de verblinding voorbij zie ik de zon zelfs in het water. 
Weer mis. Hij hangt er boven. Het rimpelloze water is een reusachtige  spiegel, en zo lijkt het of de zon vandaag met z'n tweeën is langs geweest.

Rondje racefiets: Tegen de wind, mee

Mezelf groter voordoen dan ik ben, doe ik niet. Meer. Bij het opstappen een route in mijn hoofd gezet, welke ik dan perse volg heb ik afgeleerd. Nee: heen met wind mee en terug wind tegen. Dat moet de les zijn van een beginnende fietser. Daarom richting westen, tegen de wind in, de wijk uit, langs het Van Starkenborghkanaal, over de Paddepoelsterweg.

Wind tegen, zon mee.

De spoorweg over de Winsumerweg blinkt op in de verte, maar alles eromheen valt niet op. Druk bezig met m’n lijf, geconcentreerd, voorover gebogen, tegen de wind in naar de Paddepoelsterbrug. Niet eens zo ver gefietst. Ver genoeg vinden mijn benen.

Terug: wind mee, zon tegen.

Moet mijn ogen wat dichtknijpen, diezelfde spoorwegbrug is in diffuus tegenlicht mooier dan ik ‘em even daarvoor zag. Nu zie ik ook een kudde schapen grazen op de spoordijk. Zacht beige plukjes op het groen. De dijk is stijl. Ze moeten wat scheef voorover hangen om bij het gras te kunnen.

Ben een beetje onzeker wanneer het asfalt met 35 km/u onder de benen door suist. De wind in de rug. Een steentje, een scherpe bocht, scheur in het asfalt. Voor mijn gevoel gaat het hard. Te hard. Maar de weg is lang en effen, niets aan de hand. En zo durf ik toch te versnellen.