Rondje racefiets: De Onlanden

Wie windvoordeel wil moet er eerst tegenin. Het is westenwind en ik besluit daarom naar De Onlanden te fietsen. Nu zweten, maar straks met de wind in de rug weer rustig naar huis.

De Onlanden is een prachtig doch weerbarstig natuur- en waterberginggebied dat zijn naam eer aan doet, op steenworp afstand van de stad. Het is echter maar net vanaf welke plek je die uitspraak doet. Voor mij is dat Ulgersmaborg, vlakbij ringweg Oost. Om er te komen moet ik door de stad, met overal drukte. Damsterdiep, Helperzoom, Goeman Borgesiuslaan, Van Ketwich Verschuurlaan, Hoornseplas. Op dat laatste punt staat er al een afstand 10.6 km. op de teller, het feest moet dan nog beginnen.

Op één of andere manier heb ik een zwak voor De Onlanden. Tijdens de wateroverlast van januari 2012 was ik er voor mijn werk (Roder Journaal) om zelf aan den lijve te ondervinden hoe een loeiende storm voelt, daar een artikel over schrijven. Voorovergebogen om niet om te waaien, schreeuwen om me verstaanbaar te maken, tot de enkels in het water. Foto’s maken.

Vandaag is De Onlanden een andere wereld. Met volle kleuren, bloesemgeur, vogels is de natuur op haar best. Er zijn hooguit wat wandelaars en rustige racefietsers, en wat me verder opvalt is de uitstekende wifi ontvangst.

(Deze keer vier foto's)

Rondje racefiets: Stille zomerschaduw

Mijn dochter kan ik niet verstaan, en buig daarom wat voorover. Ik word lawaaidoof, maar zo gaat het beter. Een eetcafé aan het Zuiderdiep heeft een menukaart met brandweergerechten, of namen met afgeleiden daarvan. Naast ons een lange volle eettafel, eters die door elkaar heen een gesprek voeren. In een -blijkbaar- populair etablissement ben je nooit de enige gast, en is het nooit stil. Erg is dat trouwens niet.

Later: op de fiets gestapt keert de rust terug. Via de Stadsweg langs het Kardingerstrand met opgewekte stemmen in de verte, zwemmers, zomergevoel. Een eindje verder op de Noorddijkerweg naar Zuidwolde is het stil.

Thuis vertel ik kort over fietsen op deze lange zomeravond. De zon die maar niet onder wil gaan en toch niet kan winnen van de invallende avond, nog even tegensputtert met lange schaduwen. Mijn dochter kijkt tv, doet iets met de Ipod en drinkt thee. Ze kan multitasken, en gelukkig mij wel verstaan.

Rondje racefiets: Liever niet plat op het stuur

Opeens word ik ingehaald door een snelle fiets. Op de Winsumerweg met Adorp als eerste richtpunt, weet ik wat me te doen staat. Een racefiets reageert gevoelig op elke beweging, even naar links kijken wordt afgestraft met een lichte zwenk in diezelfde richting. Ook weet ik dat fietsers vaak in groepjes de weg opgaan. Stug vooruit kijken dus. En inderdaad, direct daarop volgt nog een snelle fiets, en nog een, uiteindelijk zes in totaal. Allemaal een ander model, verschillende kleding. Eén is te herkennen als toerfietser van TC Het Trapstel, dat staat op zijn rug.

Op een afstandje volg ik: ze koersen met zo’n 30 km/uur. Ik twijfel om te vragen of ik mee mag. Maar ben blij dat ik het niet doe. Stel je voor dat ze het een leuk idee vinden, zit ik er maar aan vast. Zie het voor me: zij vertellen mooie fietsverhalen - de handen losjes in de zij de knieën uit elkaar- zit ik met mijn gezicht plat op stuur omdat ik het met een koerssnelheid van 26 km/uur niet kan bijbenen. Ben er nog niet aan toe.

Wel trap ik stevig door. Een rustpauze krijg ik van een tractor met een wagen hoog opgestapelde pakken hooi. Te breed om langs te glippen, hou ik me in en blijf er achter. Met los hooi om de oren en de neus vol dieseldamp toch een mooie fietstocht van 26 km: Adorp, Sauwerd, omkeren bij Groot Wetsinge en terug naar huis.

Noot: Met de groeten aan de familie Wagenmakers die me de laatste honderd meter spontaan aanmoedigt, aardige mensen.

Rondje racefiets: Craquelé fietspad

De brievenbus thuis hoeft niet bang te zijn voor een brief van Justitie voor een snelheidsovertreding. Vlak voor Adorp wordt gewaarschuwd voor radarcontrole, de maximum snelheid bedraagt 50 km/uur. Natuurlijk is dat voor het verkeer op de N361, maar ik zit ernaast op de racefiets en haal met wind tegen met moeite 20 km/uur. Het fietspad waarover ik voort ploeter helpt ook niet mee: ribbels en hobbels, soms een restje schelpen, vaak kaal afgesleten asfalt. Een craquelé fietspad. Tijdens deze rit over een afstand 20 km. fantaseer ik over de Tour de France, met tochten van een veelvoud van mijn afstand. De kasseien van Parijs-Roubaix, vergeleken daarmee is dit een biljartlaken. Niet klagen dus, gewoon doortrappen.

In tegenstelling tot die rondes waar het parcours vastligt maak ik zelf keuzes. Heen met wind tegen in de drukte van de N361, terug in de stilte van het Koningslaagtepad richting Zuidwolde, wind in de rug. Afzien en ontspanning, twee werelden in één tocht.