Deze aanhef hoor ik deze fietstocht in mijn oren
gefluisterd. Wanneer ik mijn best doe kan ik me zelfs inbeelden iemand dat hardop te horen
zeggen. Maar niet voor mij. Het is een afscheidsbriefje van iemand die een dag
later met de trein op transport gaat.
Gisteren bezocht ik Herinneringscentrum
Kamp Westerbork. Was er al vaker geweest, maar het waren de vaak vage zwart-wit foto’s
die het verleden op afstand hielden. Maar in Kamp Westerbork komen steeds meer
herinneringen terug op de plek waar ze ontstaan zijn. Families met tassen en
koffers in beeld, geen idee wat ze te wachten staat. Wanhoop, een laatste poging,
wanneer dat bij sommigen wel duidelijk wordt. Dit briefje komt heel dichtbij.
Het schrijft over laatste hoop: ‘op de trein te wachten’, ‘opgeheven hoofd de
moed erin’. Een klap in mijn gezicht.