Op het moment dat ik de bocht om fiets zie ik het al. De
Ruischerbrug staat open, of dicht. Hoe je het maar bekijken wil: of je er overheen
moet of onder door. Omdat ik vind dat ik haast heb duurt elk moment voor de
slagboom lang. En die vrachtboot in de verte is er ook nog lang niet. Twijfel: terug
om een andere route te kiezen, verder langs het kanaal of op de plaats rust. Tergend
langzaam nadert het schip, rustige golfjes voor zich uit rollend. Het heeft wel
wat en daarom blijf ik toch wachten. Eindelijk voorbij gevaren is het de beurt aan de brug
die naar beneden kan. Bijna niet te zien, maar tergend langzaam komt het dek
naar beneden. Zo kalm en bedaard dat ik aan het eind mijn haast allang kwijt ben.
Wat je noemt een rustgevende brug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten